Ég sagði við mömmu að ég væri alveg að gefast upp og hún svaraði ,,að það væri annað hvort að duga eða drepast”, ég ákvað að duga eitthvað áfram.
Finnst mér ljóð eða viska sem tileinkuð er móður Teresu eiga svo vel við og vera svo hvetjandi.
GJÖF LÍFSINS Lífið er tækifæri, gríptu það. Lífið er fegurð, dáðu hana. Lífið er gjöf, njóttu hennar. Lífið er draumur, láttu hann verða að veruleika. Lífið er áskorun, taktu henni. Lífið er skylda, gerðu hana. Lífið er leikur, leiktu hann. Lífið er dýrmætt, gættu þess. Lífið er auðlegð, varðveittu hana. Lífið er kærleikur, gef þig honum á vald. Lífið er loforð, láttu það rætast. Lífið er sorg, sigraðu hana. Lífið er söngur, syngdu hann!
Þegar ég vaknaði eftir stóru blæðinguna og aðgerðina, þá var það fyrsta sem kom í huga minn, aumingja mamma og pabbi, hvað þetta verður erfitt fyrir þau.
Ég fann ekki fyrir kvíða, hann var horfinn.
Eftir seinustu blæðingu tókst kvíðanum að troða sér aftur inn í huga mér og nú er verkefni að henda honum þaðan út aftur. Það er svo íþyngjandi að burðast með kvíða.
Ég hef aldrei skilgreint mig fatlaða, það eru aðrir sem gera það, ég er bara ég og fékk þetta verkefni sem ég reyni að vinna mig í gegnum og verða betri í dag en í gær.
Ég er mjög þakklát fyrir það sem ég get enn gert og nýt þess að skapa, áður var það söngurinn núna er það myndlistin og hönnun, en ég hannaði með góðri hjálp hálsmenið Tvær stjörnur.
Þakklætið og vonin um lyfið hafa hjálpað mér að gefast ekki upp, ég verð að æfa mig betur í að vera ekki hrædd um að missa það sem ég hef möguleika á að njóta í dag.
Síðastliðinn laugardag opnaði ég málverkasýningu í Krummakoti, vinnustofu listakonunnar Jean Larson á Flateyri. Við Jean vinnum svo vel saman og ég hlakkaði til að koma til hennar og sjá sýninguna. Ég var búin að hugsa mikið um það hvort ég gæti sjálf verið viðstödd opnunina og efaðist satt að segja um það, enda er ég búin að vera mjög slöpp undanfarnar vikur.
Þegar ég vaknaði þennan laugardag fann ég þó, til allrar hamingu, að ég treysti mér til þess að bregða mér til Flateyrar og opna sýninguna með Jean og góðum vinum mínum sem skipulögðu hana með okkur. Við mamma undirbjuggum daginn vel og mér fannst svo gaman að velja loksins föt og hafa mig aðeins til. Ég hafði ekkert farið af spítalanum síðan ég fékk áfallið um daginn og ég fann tilhlökkunina hríslast um mig.
Ég fann líka fyrir smá kvíða, því ég get aldrei alveg treyst á það hvernig dagsformið verður hverju sinni. Ég vonaði bara að þetta myndi allt ganga vel og við mæðgurnar héldum af stað til Flateyrar fullar eftirvæntingar.
Allt gekk framar okkar björtustu vonum þennan dag. Þegar við mamma komum til Flateyrar tóku Jean og Alan maðurinn hennar á móti okkur við Krummakot. Jean var búin að gera vinnustofuna sína svo fallega í tilefni dagsins og ég sá strax hvað myndirnar mínar nutu sín vel á veggjunum. Það var eitthvað svo falleg og hlý birta á verkstæðinu sem Jean var eiginlega búin að breyta í lítinn sýningarsal.
Mér brá við að sjá hvað það voru margir gestir mættir á sýninguna. Mér fannst æðislegt að hitta allt þetta fólk og finna stemninguna á staðnum og alla jákvæðu orkuna. Ég hitti marga vini og kynntist líka nýju fólki sem var áhugasamt um myndirnar mínar. Það var svo gaman að sjá hvað margir stöldruðu lengi við og spjölluðu fyrir utan Krummakot í góða veðrinu sem við fengum þennan dag.
Ég tek þennan kraft með mér inn í næstu vikur og býð ykkur að koma og skoða sýninguna mína, Painting is My New Song.
Það er margt búið að gerast í lífi mínu undanfarna daga. Ég fékk annað heilaáfall í júní sem gerði brekkuna svolítið brattari fyrir mig. Ég er samt sem betur fer ennþá ég sjálf og finn að ég er á batavegi. Rétt áður en ég fékk áfallið núna í júní skrifaði ég færslu sem ég náði ekki að birta. Mig langar að birta hana núna þótt ég hafi orðið fyrir þessu bakslagi og ég stefni að því að ná aftur fyrri styrk.
Í dag er ég sjö ára
Ég hélt alltaf að ég yrði farin bæði að ganga og tala á þessum tíma en svo er víst ekki. Ég man eftir því þegar ég lá uppi í sjúkrarúminu og gat hvorki gefið frá mér hljóð né hreyft mig nokkuð og var bundin við öndunarvél. Þá var hugur minn á sífelldri hreyfingu og ég hugsaði alltaf að eftir sjö ár yrði mér batnað og að þá myndi ég geta gert hvað sem mig langaði til.
Mig óraði ekki fyrir því að batinn myndi verða svona hægur og að ég myndi svona mörgum árum seinna ennþá þurfa að nota hjólastól og talgervil eða stafaspjald.
Það hafa samt svo margir sigrar unnist, eins og til dæmis nýjustu stóru sigrarnir mínir.
Nýjasti sigurinn
Í dag get ég kyngt öllum töflum sem ég tek! Þið getið ekki ímyndað ykkur hversu frelsandi það er að vera ekki svona bundin við hnappinn sem ég er með í maganum til þess að taka við vökva og næringu.
Stóra sumarið
Alveg síðan það fór að hausta hef ég verið með kitlandi tilfinningu í maganum af eftirvæntingu fyrir þessu sumri. Þá var ég nú ekki byrjuð að mála og mig hefði aldrei grunað hvert það að mála myndi geta leitt mig. Nú er ég með þrjár skipulagðar myndlistarsýningar, eina sem er nýlokið á Bryggjukaffi á Flateyri og tvær sem verða opnaðar í sumar og næsta sumar.
Önnur sýninganna verður opnuð í Krummakoti á Flateyri, á vinnustofu Jean Larson, þann 6. ágúst og hin sýningin verður haldin í Eyjafirði eftir ár.
Fyrir mig er það að mála eins og að syngja, enda heitir sýningin mín í Krummakoti Þetta er nýja lagið mitt.
Nýir sigrar
Ég fór að ganga ein með handriði sitt hvoru megin við mig í janúar eða febrúar. Ég get ekki lýst því hversu sterk hún var, frelsistilfinningin sem ég fann fyrir við það að geta gengið sjálf. Það streymdu gleðitár niður vangana mína þegar ég færði annan fótinn fram fyrir hinn.
Á þessu ári fór ég að þora miklu oftar að tala upphátt við mömmu mína. Ég er þá frekar að sigrast á sjálfri mér en nokkrum öðrum. Mér finnst svo skrítið að heyra röddina mína mynda svona óskiljanleg orð og að hafa ekki fullkomna stjórn á raddstyrknum eða raddblænum. Stundum bregður mér ennþá við að heyra eigin rödd. Ég hef þó einsett mér að leyfa henni að hljóma oftar þó að það sé skrítið. Þá næ ég að æfa mig og vonandi öðlast betra vald á talinu.
Í vor varð ég líka loksins nógu hugrökk til þess að nota talgervilinn. Ég held að það sem hafi einna helst haldið aftur af mér við að nota hann hafi verið skortur á sjálfstrausti. Ég var líka alltaf svo viss um að ég myndi ná að tala aftur svo mér fannst ekki taka því að læra almennilega á hann. Ég fann það um leið og ég gat látið mömmu skilja illskiljanlegu orðin mín að ég gæti notað talgervilinn til þess að hjálpa mér á meðan ég æfi mig.
Þegar ég opnaði sýninguna mína á Bryggjukaffi gat ég nýtt mér þessa tækni til þess að flytja smá ræðu fyrir viðstadda. Fyrir nokkru síðan hefði mér fundist það alveg óhugsandi og beðið mömmu um að lesa upp ræðu sem ég hefði skrifað. Þessi sigur er í mínum huga risastór og hann veitir mér hvatningu til þess að nýta mér vel þá möguleika sem bjóðast, jafnvel þótt þeir séu ekki fullkomnir.
Ég er núna að selja myndirnar mínar sem voru á sýningunni á Bryggjukaffi á Flateyri. Þetta er í fyrsta skipti sem ég sel myndir eftir sjálfa mig. Ég gerði tuttugu og fimm eftirprent af þeim sextán myndum sem héngu á sýningunni og þau kosta 6000 kr. stykkið. Ef keypt eru tvö prent kosta þau samtals 10.000 kr. (eða 5.000 kr. stykkið) og þrjú prent kosta 12.000 kr. (eða 4000 kr. stykkið).
Endilega hafið samband við mig inni á Instagram eða Facebook ef þið viljið eignast mynd.
Eitt skref í einu
Það hefur margt breyst síðan ég skrifaði þetta og staðan svolítið önnur.
Ég læt þetta þó ekki slá mig út af laginu og ætla að ná mér aftur á strik. Ég held áfram að mála myndirnar mínar og skrifa þó að þrótturinn sé aðeins minni en fyrir nokkrum vikum síðan. Ég fer líka í sjúkraþjálfun og er staðráðin í því að ná aftur fyrri styrk.
Þegar ég er svona bundin við sjúkrarúm skerpist augað og tilfinningin fyrir smáatriðum.
Ég hlakka þess vegna til þess að halda áfram að vinna myndirnar mínar fyrir sýninguna sem verður á Flateyri 6.-14. ágúst á vinnustofu Jean Larson. Þar verða m.a. til sýnis myndir sem eru unnar úr alkóhól bleki. Þetta verða bæði myndir sem ég hef unnið með Jean Larson og myndir sem ég er núna að vinna í iðjuþjálfun. Það gleður mig mikið hvað myndirnar mínar hafa fengið góðar viðtökur. Það er ennþá hægt að panta prent af myndunum sem voru á síðustu sýningu en þar sem hver þeirra er bara gefin út í 25 eintökum er mis mikið til af þeim.
