Ég lærði alltof ung að ég geng ekki að morgundeginum sem vísum og síðan ég fór að muna eftir mér þá nýt ég hverrar líðandi stundar. Ég er svo ótrúlega heppin að þetta hugafar hefur fylgt mér alveg síðan þá og mun fylgja mér út lífið. 
.   .   .
//I was way too young when I learned not to take tomorrow for granted and I have enjoyed every passing moment for as long as I can remember. I’m so incredibly lucky to have had this mindset throughout my life, which I am certain will guide me in the future.

Ég var 21 árs í háskólanámi, ég var að farast úr prófkvíða, svo ég las allt námsefni fyrst um sumarið, svo um haustið og síðan í nóvember 2014 var ég byrjuð að lesa allt námsefni yfir í þriðja skiptið, þá fékk ég litla heilablæðingu sem lét mig missa kraft í hægri hlutanum af líkamanum en svo morguninn eftir var ég á góðri leið með að endurheimta allan kraftinn og var hin fúlasta þegar ég mátti ekki fara heim til mín, ég varð sko að fara að læra. Svo um tveim vikum seinna á rólegu föstudagskvöldi þá erum við Ásgeir bara tvö saman og áttum yndislegar stundir saman við hlógum og skemmtum okkur endalaust við að reyna að losa mig við þessa leti í hægri hlutanum. Morguninn eftir þá vakna ég og get ekki hreyft hægri hlutann af líkamanum mínum þá hafði ég fengið blóðtappa sem tók hægri höndina frá mér. Um leið og ég áttaði mig á þessu þá lá leiðin mín beinustu leið inn í ógeðslegt hugarhelvíti, ég var að farast úr hræðslu við eigin hugsanir. Næstu sjö mánuðir liðu í mesta sársauka sem ég hef upplifað, dagarnir liðu í mesta feluleik sem ég hef upplifað og næturnar liðu nánast því allar alveg eins, ég var svo ógeðslega hrædd að ég gat ekkert sofið því ég hræddist svo hugsanir mínar og drauma þannig að ég laumaðist alltaf sem lengst frá öllum og ég grét ein alla nóttina. Eftir nákvæmlega þannig nótt vaknaði ég laugardaginn 13. júní, þann dag ætlaði ég að snúa við blaðinu, ég tók mig í sjálfsskoðun og hljóp svo 5 km þar sem ég hugsaði allan tímann að ég væri að losa mig við þessa endalausu hræðslu, um nóttina svaf ég í fyrsta sinn í mjög langan tíma áhyggjulausum svefni. 14. júní kemur og ég fæ risastóra heilablæðingu og er flutt sofandi með sjúkraflugvél til Reykjavíkur, þar sem ég fer í aðgerð og vakna svo alltof seint eða rúmum sólarhring síðar og síðan ég vaknaði þá man ég allt, ég man þegar ég lá í öndunarvél með súrefni og tengd við fjöldann allan af allskonar vélum og ég gat bara rétt svo opnað augun en ég gat ekki hreyft þau eða gert neitt annað. Ég man svo vel að á sama tíma og mamma sagði mér hvað ég hefði gengið í gegnum þá fylltist ég gleði, hamingju og ró og þessar tilfinningar hafa ekki vikið frá mér síðan 15. júní 2015 og munu aldrei fá að fara, þann 15. júní endurheimti ég stelpuna sem ég hef alltaf verið og er enn þá svo vitlaus að ég er viss um að ég sé heppnasta manneskja í öllum heiminum og mér finnst öllum eiga að finnast það um sjálfan sig. Ég lít bara á veikindi mín sem flækju sem ég ætla mér að leysa og mér er sama um tímann sem þetta mun taka mig. 
.   .   .

//I was a 21 year old University student, suffering from bad test anxiety and had read all of the material the summer before school started, again during the autumn and in November 2014 I had started reading it for the third time when I suddenly had a small stroke causing a loss of function in the right side of my body. The morning after I had already started to regain my strength and just got frustrated about not being allowed to go home, since I really needed to study. About two weeks later on a quiet Friday night, me and Ásgeir had a lovely night just the two of us, laughing and having fun trying to rid me of this lazy right side of mine. The morning after I woke up and couldn’t move the right side of my body at all, I had cerebral thrombosis which took away my right hand. When I realized this my mind became a place like hell, I was out of my mind from fear because I was so terrified of my own thoughts. The following 7 months I went through the most painful period of my life, I was constantly hiding, I was so afraid of my own thoughts and dreams that I could almost never sleep at night and I used to sneak away from everybody and cry alone the whole night. I woke up the 13th of June after exactly that kind of a night and decided to change this, I did some introspection and went out for a 5 kilometer run where I constantly thought to myself that I was getting rid of this fear, the next night I had a long and untroubled sleep for the first time in a long while. 14th of June arrived and I had a very large stroke and was moved asleep to Reykjavík with an ambulance flight. I was put through surgery and woke up way too late or more than 24h later and since that moment I remember everything, I remember being on life support and connected to a variety of different machines, I could only barely open my eyes but I could not move them nor do anything else. I remember so clearly that at the same time my mom told me what I had been through I felt joy, happiness and peacefulness and those feelings have followed me ever since 15th of June 2015 and I will never let go of them, the 15th of June I got back the girl I’ve always been and I’m still foolish enough to believe I’m the luckiest person in the whole world and I think everybody should feel that way about themselves. I only see my illness as a complication I’m going to solve and I don’t care how much time it will take me. 

Í dag, nákvæmlega tveimur árum eftir stóru heilablæðinguna, þá eru vöðvarnir í talfærunum enn kraftlausir þannig ég tala óskiljanlega og ég hef bara kraft til að borða maukaðan mat, ég hef ekkert jafnvægi svo ég hvorki stend né geng án þess að fá stuðning og því nota ég oftast hjólastól. Ég gæti svo vel falið mig inni í herbergi og verið reið og fúl við lífið, þar gæti ėg í friði bloggað og sagt bara því vonda, öllum samskiptum sem hafa gjörsamlega farið úr böndunum og ég gæti skrifað bara um það hvað ég þrái að vera ekki svona. Þá væri líf mitt heldur sviplaust fyrir minn smekk, ég hef alltaf þurft að fara brosandi í gegnum lífið þess vegna skrifa ég nánast eingöngu um jákvæða hluti sem láta mér líða vel því sama þó ég geti hvorki gengið eða talað þá hef ėg heila hugsun og ég get farið brosandi og hlæjandi í gegnum allt lífið.
.   .   .
//Today, exactly two years from the large stroke, the muscles in the vocal organs are still powerless so I can’t articulate clearly and can only eat mashed food, I don’t have much balance so I can neither stand or walk without support and therefore I usually use a wheelchair. I could easily lock myself in my room, angry and mad at life, writing blogs about the bad things, all of the interactions that have gone wrong and how much I don’t want to be like this. But that would be a rather vapid life if you ask me, I’ve always had to live my life smiling and therefore I focus on the positive things in my writings, things that make me feel good because although I can’t walk or talk my thinking is intact and I can go through life smiling and laughing. 
H