Ég má til með að deila einni sögu í tilefni kosninganna
Ég hef alla tíð talið mig vera lausa við allar pólitískar skoðanir, ég hef bara stutt ákveðna flokka ef einhver sem skiptir mig hjartans máli og ég treysti er í efstu sætunum annars skila ég auðu, á þeim tímapunkti er mín pólitíska vitund bara ekki meiri.
Fyrir ári síðan var ég á Grensás og allur minn tími fór í að sætta mig við sjálfan mig og bæta getu mína. Það var því ekkert jafn fjarri huga mínum og stjórnmál. Það kom samt aldrei neitt annað til greina hjá mér en að ég myndi nýta mér kosningaréttinn og skila bara auðu. Ég útskýri þetta fyrir mömmu rétt áður en við höldum á kjörstað svo hún væri viss um hvað ég vildi, þar sem ég vil að hún sé mín hægri hönd í kjörklefanum fremur en nokkur annar. Þegar röðin kemur loks að okkur þá sýnir mamma persónuskilríkið mitt og mér er vísað á kjörklefa. Þegar mamma ætlar með mér inn í klefann þá er hún stoppuð og kölluð afsíðis, þar er henni gerð grein fyrir að hún megi ekki aðstoða mig því hún gæti verið að hafa áhrif á mig. Svo verður smá havarí, leit að pappírum og þeir hringja ótal símtöl. Svo allt í einu föttum við að svo óheppilega vildi til að ég hafði gleymt stafaspjaldinu út í bíl og urðum við mamma að sækja það svo ég gæti látið mitt álit í ljós. Þegar við komum að bílnum reynir mamma að tala mig af því að kjósa mitt atkvæði ætti hvort sem er eftir að vera autt og myndi engu breyta, en þrjóskupúkinn kom upp í mér, ég ætlaði að kjósa! Þegar við komum aftur með spjaldið er mömmu gerð grein fyrir að ég eigi rétt á réttargæslumanni fatlaðra en mamma reynir að maldra í móinn og segir að ég geti tjáð mig á spjaldinu og svo geti ég mótmælt með hljóðum. Við þessar upplýsingar er spjaldið tekið af mömmu og henni vísað á dyr. Mennirnir höfðu aldrei séð stafaspjald og skildu ekkert uppbyggingu þess en mér tókst á endanum að láta þá ná sér í penna og blað sem var á borðinu og svo fékk ég þá til að skrifa niður stafina sem ég benti á. Svo gerist eitt það það furðulegasta augnablik sem ég hef lent í ég horfi á fingurinn á mér stafa:
,,Hæ ég heiti Katrín Björk Guðjónsdóttir, ég hef mjög sterkar pólitískar skoðanir og er hingað komin að styðja minn flokk.”
Þetta var svo einkennilegt það var líkast því sem einhver hafi tekið völdin af mér, því ég kunni ekki einu sinni flokksbókstafina. En þetta hafðist nú allt að lokum, þetta tók góða klukkustund og þá fékk mamma aftur að koma inn. Ég dáist svo að þessum mönnum að hafa klárað þetta, þó það hafi tekið sinn tíma þá hefðu þeir líka getað sagt bara nei! Það er ekki í boði fyrir þig að kjósa.
Í gær fór ég og kaus eftir minni upplýstu ákvörðun og hún elskulega mamma mín fór með mér í kjörklefann og merkti við þann staf sem ég hafði ákveðið að væri réttastur fyrir mig núna.
