Staðan í dag

Birt þann júlí 14, 2022 af katrinbjorkgudjons

Það er margt búið að gerast í lífi mínu undanfarna daga. Ég fékk annað heilaáfall í júní sem gerði brekkuna svolítið brattari fyrir mig. Ég er samt sem betur fer ennþá ég sjálf og finn að ég er á batavegi. Rétt áður en ég fékk áfallið núna í júní skrifaði ég færslu sem ég náði ekki að birta. Mig langar að birta hana núna þótt ég hafi orðið fyrir þessu bakslagi og ég stefni að því að ná aftur fyrri styrk.

Í dag er ég sjö ára

Ég hélt alltaf að ég yrði farin bæði að ganga og tala á þessum tíma en svo er víst ekki. Ég man eftir því þegar ég lá uppi í sjúkrarúminu og gat hvorki gefið frá mér hljóð né hreyft mig nokkuð og var bundin við öndunarvél. Þá var hugur minn á sífelldri hreyfingu og ég hugsaði alltaf að eftir sjö ár yrði mér batnað og að þá myndi ég geta gert hvað sem mig langaði til.

Mig óraði ekki fyrir því að batinn myndi verða svona hægur og að ég myndi svona mörgum árum seinna ennþá þurfa að nota hjólastól og talgervil eða stafaspjald.

Það hafa samt svo margir sigrar unnist, eins og til dæmis nýjustu stóru sigrarnir mínir.

Nýjasti sigurinn

Í dag get ég kyngt öllum töflum sem ég tek! Þið getið ekki ímyndað ykkur hversu frelsandi það er að vera ekki svona bundin við hnappinn sem ég er með í maganum til þess að taka við vökva og næringu.

Stóra sumarið

Alveg síðan það fór að hausta hef ég verið með kitlandi tilfinningu í maganum af eftirvæntingu fyrir þessu sumri. Þá var ég nú ekki byrjuð að mála og mig hefði aldrei grunað hvert það að mála myndi geta leitt mig. Nú er ég með þrjár skipulagðar myndlistarsýningar, eina sem er nýlokið á Bryggjukaffi á Flateyri og tvær sem verða opnaðar í sumar og næsta sumar.

Önnur sýninganna verður opnuð í Krummakoti á Flateyri, á vinnustofu Jean Larson, þann 6. ágúst og hin sýningin verður haldin í Eyjafirði eftir ár.

Fyrir mig er það að mála eins og að syngja, enda heitir sýningin mín í Krummakoti Þetta er nýja lagið mitt.

Nýir sigrar

Ég fór að ganga ein með handriði sitt hvoru megin við mig í janúar eða febrúar. Ég get ekki lýst því hversu sterk hún var, frelsistilfinningin sem ég fann fyrir við það að geta gengið sjálf. Það streymdu gleðitár niður vangana mína þegar ég færði annan fótinn fram fyrir hinn.

Á þessu ári fór ég að þora miklu oftar að tala upphátt við mömmu mína. Ég er þá frekar að sigrast á sjálfri mér en nokkrum öðrum. Mér finnst svo skrítið að heyra röddina mína mynda svona óskiljanleg orð og að hafa ekki fullkomna stjórn á raddstyrknum eða raddblænum. Stundum bregður mér ennþá við að heyra eigin rödd. Ég hef þó einsett mér að leyfa henni að hljóma oftar þó að það sé skrítið. Þá næ ég að æfa mig og vonandi öðlast betra vald á talinu.

Í vor varð ég líka loksins nógu hugrökk til þess að nota talgervilinn. Ég held að það sem hafi einna helst haldið aftur af mér við að nota hann hafi verið skortur á sjálfstrausti. Ég var líka alltaf svo viss um að ég myndi ná að tala aftur svo mér fannst ekki taka því að læra almennilega á hann. Ég fann það um leið og ég gat látið mömmu skilja illskiljanlegu orðin mín að ég gæti notað talgervilinn til þess að hjálpa mér á meðan ég æfi mig.

Þegar ég opnaði sýninguna mína á Bryggjukaffi gat ég nýtt mér þessa tækni til þess að flytja smá ræðu fyrir viðstadda. Fyrir nokkru síðan hefði mér fundist það alveg óhugsandi og beðið mömmu um að lesa upp ræðu sem ég hefði skrifað. Þessi sigur er í mínum huga risastór og hann veitir mér hvatningu til þess að nýta mér vel þá möguleika sem bjóðast, jafnvel þótt þeir séu ekki fullkomnir.

Ég er núna að selja myndirnar mínar sem voru á sýningunni á Bryggjukaffi á Flateyri. Þetta er í fyrsta skipti sem ég sel myndir eftir sjálfa mig. Ég gerði tuttugu og fimm eftirprent af þeim sextán myndum sem héngu á sýningunni og þau kosta 6000 kr. stykkið. Ef keypt eru tvö prent kosta þau samtals 10.000 kr. (eða 5.000 kr. stykkið) og þrjú prent kosta 12.000 kr. (eða 4000 kr. stykkið).

Endilega hafið samband við mig inni á Instagram eða Facebook ef þið viljið eignast mynd.

Eitt skref í einu

Það hefur margt breyst síðan ég skrifaði þetta og staðan svolítið önnur.

Ég læt þetta þó ekki slá mig út af laginu og ætla að ná mér aftur á strik. Ég held áfram að mála myndirnar mínar og skrifa þó að þrótturinn sé aðeins minni en fyrir nokkrum vikum síðan. Ég fer líka í sjúkraþjálfun og er staðráðin í því að ná aftur fyrri styrk.

Þegar ég er svona bundin við sjúkrarúm skerpist augað og tilfinningin fyrir smáatriðum.

Ég hlakka þess vegna til þess að halda áfram að vinna myndirnar mínar fyrir sýninguna sem verður á Flateyri 6.-14. ágúst á vinnustofu Jean Larson. Þar verða m.a. til sýnis myndir sem eru unnar úr alkóhól bleki. Þetta verða bæði myndir sem ég hef unnið með Jean Larson og myndir sem ég er núna að vinna í iðjuþjálfun. Það gleður mig mikið hvað myndirnar mínar hafa fengið góðar viðtökur. Það er ennþá hægt að panta prent af myndunum sem voru á síðustu sýningu en þar sem hver þeirra er bara gefin út í 25 eintökum er mis mikið til af þeim.

Litlu sigrar seinustu missera

Birt þann desember 29, 2021 af katrinbjorkgudjons

Það er svo ótrúlega skrítið þegar tilveran fer svona á hvolf eins og síðustu tæplega tvö ár hafa liðið þá er til fólk sem mislíkar það ekki svo sárt. Mér líður sjálfri stundum líkt og að þegar hægist svona skyndilega á tilveru fólks í kringum mig þá hafi ég betra tækifæri en áður til þess að vera í svipuðu tempói og það með mína tilveru. Allt í einu er ég ekki sú eina sem er svona hikandi við að grípa þau tækifæri sem mér bjóðast. Ég finn líka að svo margir standa núna í þeim sporum, sem ég þekki svo vel, að þurfa að vega og meta hvort hlutirnir séu áhættunnar virði og að velja og hafna í samræmi við sífellt nýjar og óvæntar aðstæður.

Takk Covid fyrir að sýna mér þessa nýju tilveru. Við göngum aldrei að neinu vísu í þessu lífi og þessar aðstæður sem við höfum búið við saman í tæplega tvö ár hafa gefið okkur tækifæri til þess að skoða hvað það er sem skiptir okkur máli og hvað það er sem við viljum leggja rækt við. Enginn veit hvað átt hefur fyrr en misst hefur og kannski er stundum svolítið gott að fá að vita hvað maður á og hvað maður er heppinn að eiga það.

Á þessum tæpum tveimur árum höfum við mamma og pabbi verið að mestu leyti ein í húsinu okkar á Flateyri og ekki mislíkað það svo mjög. Fyrir nákvæmlega tveimur árum þá var þrá mín til að flytja orðin gífurleg. Mér fannst ég vera að missa af svo mörgu, vinkonurnar flestar í Reykjavík og svo margt sem mér fannst ég þurfa að sjá og gera. En Covid tók allar þessar þrár í burtu frá mér og sýndi mér aftur kostina við að búa á svona litlum stað þar sem það er í lagi að eiga sinn hóp í kringum sig og fá hann í heimsókn til sín.

Í október í fyrra fékk ég hjólið mitt og hef síðan þá getað hjólað frá mér allt eirðarleysi. Stærsti sigurinn sem ég hef unnið á þessum tíma er samt sá að ég gaf iðjuþjálfun annan séns og það varð að verkefni sem finnskur nemandi í iðjuþjálfun er að vinna að. Hægri höndin, sem alltaf hefur verið kreppt og einskis nýt, opnaðist loksins og ég get núna hrafnasparkað nafnið mitt á blað. Ég fór líka að mála með alkóhólbleki og ég sver að skynjun mín í vinstri höndinni er betri.

Það er gott að finna kraftinn koma aftur í líkamann og að skynja hvernig hann eykst dag frá degi.

Eftir gullfallega þáttinn í þáttaröðinni Dagur í lífi sem var sýndur þann 5. desember hef ég fengið sendar svo ótal margar fallegar kveðjur. Mér þykir ofboðslega vænt um þær allar. Ég hef ekki enn komist í það að svara öllum skilaboðunum sem ég hef fengið en einhverntímann mun það takast. Ég er allavega ótrúlega þakklát fyrir þessi góðu og hvetjandi viðbrögð sem þátturinn hefur fengið.

Ég hlakka til að takast á við öll þau verkefni sem munu koma með líðandi tímum og ætla að halda áfram að leggja mig fram.

Jóla- og nýárs- kveðjur frá mér til ykkar!

Ég var tveggja og hálfs árs og man ekki neitt

Birt þann október 26, 2021 af katrinbjorkgudjons

Í dag eru 26 ár frá því sá atburður sem mótaði mig hvað mest átti sér stað.

Ég var tveggja og hálfs árs þegar við fjölskyldan lentum í snjóflóðinu á Flateyri. Sem betur fer hafði pabbi byggt svo sterkt hús að efri hæðin flaut ofan á flóðinu og við komumst öll lífs af. Við misstum allt veraldlegt en við höfðum hvort annað og það skiptir mig mestu máli.

Ég var tveggja og hálfs þegar ég lenti í atburði sem ég man ekkert eftir en hann hafði áhrif á hugsunarhátt minn fyrir lífstíð. Ég man eftir þegar ég lék mér á grunninum á húsinu mínu, ég man eftir óörygginu, hræðslunni, óréttlætinu og sorginni sem ég fylltist og skynjaði í kringum mig þegar ég skammaði snjóinn og ég man hvernig hugur minn þroskaðist og ég gekk ekki að morgundeginum vísum.

Ég hef oft verið spurð að því hvort ég líti ekki öðruvísi á lífið eftir heilaáföllin þrjú, svarið er nei, ég var tveggja og hálfs árs þegar hugur minn tók í fyrsta skipti út ótímabæran þroska. Sem lítið barn í blóma lífsins náði ég í gegnum þessa hræðilegu og miklu sorg að halda í blómstrið með ör á sálu minni og skilning á lífinu sem ég vona að ekkert tveggja og hálfs árs gamalt barn þurfi að fá, svona er lífið í hnotskurn og það eina sem ég get gert er að njóta hvers dags sem mér er gefinn.

Okkur fjölskyldunni fannst ósanngjarnt að náttúran gæti rekið okkur frá Flateyri, þannig við þrjóskuðumst við og pabbi byggði aðra höll fyrir okkur á Flateyri. Í dag er hugurinn heima og hjá öllum sem misstu svo mikið. Ég kveiki á kertum og læt hugann reika um liðna tíð.