Til hamingju með lífið! / Sky is the limit!

Birt þann júní 15, 2021 af katrinbjorkgudjons

MEÐ VINDINN Í BAKIÐ

Eftir að hafa legið bjargarlaus í sjúkrarúmi og ekki getað náð sambandi við nokkra manneskju en þó með heila hugsun allan tímann sem ég gat ekki tjáð þá hefur hugurinn þroskast og sýn mín á lífið breyst. Ég finn núna hvað litlu hlutirnir skipta miklu máli. Veröldin smækkar þegar maður er hverja stund við dauðans dyr. Hver einasta stund verður svo dýrmæt og hver andardráttur skiptir svo miklu meira máli en fréttir dagsins.

Lífið varð eins og dýrgripur sem ég þurfti að halda fast í svo ég myndi ekki missa hann. Ég lærði að kunna að meta hvert það skipti sem ég fékk að vakna, sjá litbrigði náttúrunnar og hlusta á hversdaginn ganga sinn vanagang. Ég er svo óendanlega þakklát fyrir að fá að taka þátt í þessu lífi með öllum þeim tækifærum sem það færir manni, sigrum jafnt sem ósigrum.

Síðan í haust hef ég fengið að njóta lífsins á minn hátt. Þá keypti ég mér hjól og get í kjölfarið í fyrsta sinn síðan ég veiktist farið ein út í náttúruna og notið lífsins á mínum hraða og forsendum. Það er bara ég sem stjórna því hvert ég fer og á hvaða hraða ég er. Þetta er svo ólíkt því að vera keyrð um í hjólastól úti. Þá verður mér alltaf svo kalt og á erfitt með að vera í samskiptum við fólkið sem er með mér. Ég elska að fá að vera á hjólinu, hvort sem það er ein með hugsunum mínum eða með öðru fólki. Alveg eins og þegar ég fór í hlaupatúrana mína áður en ég veiktist þá kvikna oft bestu hugmyndirnar mínar þegar ég er búin að reyna á mig og er orðin sveitt ein á hjólinu. Þó að fyrstu skiptin á hjólinu hafi ég verið mjög óörugg þóttist ég vera öryggið uppmálað. Innst inni var ég þó skíthrædd og alltaf að pæla í því hvar ég væri staðsett á götunni eða gangstéttinni. Í dag er ég orðin miklu öruggari og stundum líður mér eins og kærulausu fífli á vegum úti. Það er mjög hressandi tilfinning.

Það eru svo mikil forréttindi að fá að sjá náttúruna vakna eftir veturinn og vera hluti af henni. Það er svo magnað að sjá heiminn opnast beint fyrir framan augun á sér og finna fyrir árstíðaskiptunum og veðrabrigðunum. Að sjá trén laufgast og grasið grænka, að vera köld og blaut úti í rigningu og vindi eða svitna og finna fyrir hitanum í sólskini. Það er ekkert sem getur toppað það! Ég nýt þess að hjóla með vindinn í bakið og ber höfuðið hátt með alla mína lífsreynslu.

Photos: Ásgeir Helgi Þrastarson at Gústi Productions

WITH THE WIND AT YOUR BACK

After laying helpless in a hospital bed, unable to reach out to the people around me, being of a sound mind with no way to express myself. It matured me and my outlook on life has changed. I can now understand how important the little things are. The world becomes smaller when each moment is lived on the brink of death. Each second becomes so precious and each breath means so much more than what is going on in todays news.

Life suddenly felt like a prized possession that I had to hold on to as tight as I could so I wouldn‘t loose it. I learned to appreciate each time I got to wake up, see the colors of nature and listen to everyday life go on around me. I am endlessly thankful to get to be a part of this life with all its opportunities, victories and ups and downs.

Since last fall I have gotten to enjoy life in my own way. I bought myself a bike which means that now, for the first time since I got sick, I can go alone out to nature and enjoy life on my own pace and my own terms. I control where I go and how fast I go. It‘s nothing like being pushed around in a wheelchair outside. I always get so cold and have difficulties communicating with the people around me. I love being on the bike, whether it‘s by myself or with other people. And just as I used to get all my best ideas while out jogging before I got sick, now I get them when I‘m sweating, alone on the bike. I remember being insecure when I first started riding the bike. I faked confidence for those around me but inside I was struggling. Afraid where I was positioned on the streets or the sidewalk. Today I‘m much more confident and sometimes I feel like a careless fool out on the streets. It‘s a very refreshing feeling.

I feel so privileged getting to see nature waking up after winter and being a part of it. It‘s amazing to see the world open right before your eyes and feel the seasons changing with the changing weather. Seeing the trees flaunt new leaves and the grass getting greener. Being cold and wet out in the rain and wind or sweating in the heat of the sun. Nothing will top these feelings! I enjoy riding my bike with the wind at my back and my head held high inspite of everything life has thrown at me.

Photos: Ásgeir Helgi Þrastarson at Gústi Productions

Sumarævintýr!

Birt þann júlí 1, 2020 af katrinbjorkgudjons

Í sætri sumarbyrjun þá gat ég platað fjölskyldu mína með mér í íslenskt sumarævintýri. Svo við héldum suður á land og ég fékk í fyrsta skipti að sjá suðurlandið skarta sínu fegursta.

Við byrjuðum á því að halda suður á bóginn þar sem fyrsta stopp var Seljalandsfoss, algjörlega túristalaus og við vorum þar nánast ein að skoða þessa náttúruperlu þar sem við gátum farið á bakvið fossinn og notið okkar í úðanum af fossinum og séð fallegu klettana sem eru í felum á bakvið fossinn sem og í fjallinu í kringum fossinn. Við nutum þess að horfa á fossinn í sólinni og sumarylnum. Ég var í dásamlegum fötum frá Zo-on, Engey Superstretz buxunum sem henta vel í bíl sem og úti í náttúrunni þar sem þær eru flísfóðraðar og eru því hlýjar og góðar sama hvort þær séu notaðar sem innsta lag undir aðrar buxur eða einar og sér. Við þær var ég í bláum Dynjandi stuttermabol. Það var æðislegt að ferðast um í þessum fötum svo áður en ég fór út að skoða Seljalandsfoss þá fór ég í peysu frá Zo-on sem heitir Vindur og í úðanum frá fossinum þá fór ég í jakka sem er einnig frá Zo-on og kallast Demba, sem er sérstaklega gott að hafa við höndina þar sem hann er alveg vatnsheldur en andar einnig mjög vel. Þar sem við vissum ekkert hvernig veðri væri von á. Eftir góða stund héldum við næst að Skógafossi og þá var einmitt komin rigning.

Ég naut mín vel við kraftinn frá Skógafossi. Ég fór eins langt og ég komst og reyndi að innbyrgða alla þá orku sem ég gat. Ég naut mín að standa við rætur fossins í rigningu og fá úðann af fossinum beint framan í mig. Við héldum svo á leið á Hótel Rangá og mér finnst svo gaman að keyra um í svona allt öðruvísi landslagi en ég er vön, sjá glitta í fjöllin í Vestmannaeyjum og einnig í Eyjafjallajökul. Flatlendið er svo mikið þarna. Þegar við komum að Hótel Rangá fannst mér svo merkilegt að sjá fjallið Heklu og fá að njóta fegurðar hennar svona í fjarska.

Það var tekið mjög vel og hlýlega á móti okkur á Hótel Rangá. Þegar við komum inn á hótelið tók stærðarinnar ísbjörn á móti okkur sem ég tók sem tákn um hlýju og kröftugheit. Ég hef sjaldan gist á svo góðu hóteli. Okkur var úthlutað svo góðum og flottum herbergjum þar sem við hvíldum okkur dálitla stund áður en við fórum á veitingastaðinn þeirra í kvöldmat. Þar var komið fram við okkur eins og við værum konungsfólk og betri mat hefur enginn af okkur smakkað. Alveg sama hvort það var lax, lamb, nautalund eða svepparisotto. Svo fengum við okkur eftirrétt, súkkulaðiköku og ís sem fullkomnaði daginn. Eftir matinn héldum við í pottana þar sem við gátum leyft ferðalagi dagsins að líða úr okkur með útsýni yfir þessa einstöku náttúru sem er þarna í kring áður en við fórum inn í herbergin okkar að sofa í þessari einstöku kyrrð og ró sem býr út á landi á næturnar.

Svo vöknuðum við endurnærð daginn eftir og fórum í morgunmat. Svo fóru sumir í leikjaherbergið en þá fór ég að lesa og svo var haldið heim á leið með stoppum í Friðheimum, Geysi, Gullfoss og Þingvöllum. Ég klæddi mig rétt fyrir þann dag, þá var ég í buxum frá Zo-on sem heita Ganga. Þær eru bæði smart og einstaklega þægilegar. Svo var ég í gulum Dynjandi stuttermabol frá Zo-on og í Skarðshlíð peysu frá Farmers Market. Ég þurfti varla að fara í Dembu jakkann því sólin lék við okkur. Mér fannst svo áhugavert að fara í Friðheima og fá að sjá alla þá ræktun sem er þarna og fá að njóta matarins sem er í boði þarna sem er einmitt gerður úr ferskum tómötum og grænmeti sem er ræktað á staðnum.

Þetta var góð byrjun á deginum sem var nýttur til að bera helstu náttúruperlur suðurlandsins augum og í sól þá skörtuðu þær sínu fegursta. Hvort sem það var Strokkur að gjósa, krafturinn í Gullfossi eða kyrrðin við Þingvallavatn. Þá voru þessir dagar fullkomnaðir með fegurð suðurlandsins hvort sem það var rigning eða sól. Mér finnst ég vera svo heppin að hafa fólk í kringum mig sem nennir að taka þátt í svona ævintýrum með mér!

Litlu sigrarnir í júní

Birt þann júní 26, 2018 af katrinbjorkgudjons

Ég er svo ofboðslega heppin að hafa alltaf trúað því að ég sé að stefna á draumana mína og vinna að óskunum mínum

Fyrir þremur árum fékk ég þriðja og lang stærsta heilaáfallið. Þá var ég 22 ára og gat bara hreyft annað augað, vöðvarnir misstu allann kraft svo ég lá fyrstu vikurnar í öndunarvél og mínir nánustu gátu ekkert vitað að ég væri í raun og veru með þeim fyrr en það voru liðnar sex vikur frá því ég fékk áfallið en þá kemur talmeinafræðingur og gefur mér málið aftur. Þó það séu bara hljómlausir stafir á blaði þá urðu þeir strax röddin mín. Síðan þá hafa unnist svo endalaust margir sigrar, ég get andað, verið heima en ekki undir stanslausu eftirliti hjúkrunarfólks og lækna á sjúkrahúsi og ég get skrifað niður allar mínar hugsanir. Litlu sigrarnir eru mitt mánaðarlega klapp á bakið bara til að ég missi ekki kjarkinn og hætti að berjast. Mér finnst allir ættu að geta haldið utanum sína sigra sem vinnast á vegferðinni að einhverju takmarki. Litlu sigrarnir hjálpa mér að missa ekki þróttinn á þessari alltof löngu vegferð að takmarkinu,- BATA. Mér finnst þetta allt verða miklu skemmtilegra þegar ég fæ tækifæri til að verða ánægð og monta mig með sigrunum sem unnist hafa nú þegar.

Ég er 25 ára gömul stelpa sem stefni á draumana mína og mér finnst fátt skemmtilegra en að vinna að óskunum og þránum mínum.

Sætta mig við hnappinn

Við stóru heilablæðginuna þá missti ég allan vöðvakraft og því gat ég engu kyngt fyrstu mánuðina eftir áfallið, þar af leiðandi fór ég í pínu litla aðgerð þar sem var gert gat á magann minn og settur lítill hnappur þangað. Ég tala stundum um þetta sem minn neyðarhnapp sem sá til þess að það varð mér mögulegt að innbyrgða allann þann vökva, næringu og lyf sem ég varð að innbyrgða til að eiga einhvern möguleika á því að halda lífi. Í dag nota ég hann einungis fyrir öll þau nauðsynlegu lyf og vökva sem ég þarf á að halda. Í fyrstu þá skammaðist ég mín gífurlega fyrir hann og enginn mátti sjá glitta í hann. Fyrir ári síðan fór ég til útlanda og fór ekki úr sundbolnum þegar ég lá í sólbaði, eftir þessa ferð þá horfði ég á hvíta magann minn og ákvað að núna skildi ég sættast við hann. Það tók mig hálft ár og þá var næsta utanlandsferðin pöntuð og þá ákvað ég að sundbolurinn fengi ekki að koma með og ég keypti mér tvö ný bikiní til að taka með mér út. Svo í byrjun maí fór ég í myndatöku þar sem ég klæddist Brandson íþróttafötum, þá kom það mér satt best að segja pínu á óvart hvað það var raunverulega lítið mál að klæðast bara íþróttatopp við æfingabuxur og allir fá að sjá þennan fína neyðarhnapp sem ég er svo ofboðslega heppin að fá að skarta!

Anda og hósta

Ég man eftir sjálfri mér fyrstu vikurnar eftir að ég loks vaknaði eftir heilablæðinguna og aðgerðina þá var ég fyrstu vikurnar föst við öndunarvél. Svo vöknuðu sem betur fer lungun svona hálfpartinn og ég fór að geta andað með súrefni í nefinu. En súrefnismettunin var stöðugur barningur, þegar ég lá á spítalanum þá komu til mín sjúkraþjálfarar margoft á dag og bönkuðu mig til að reyna að hjálpa mér að losa um slímið til að reyna að sporna við því að það settist í kekki og mynduðust slímtappar sem myndu loka fyrir allt loftflæði um lungun mín. Það eru núna komin þrjú ár síðan ég hræddist súrefnismettunarmæla því ég mettaði aldrei nóg. Þegar ég var loksins komin inn á legudeild og hætt að þurfa vera stanslaust undir vökulum augum hjúkrunarfræðimenntaðs fólks. Þá blöskraði Ásgeiri hvað legudeildin var ,,fátæklega” tækjum búin svo hann setti bara súrefnismettunarmæli á tánna á mér og hafði hann þar á mér allann tímann meðan ég svaf. Í dag brosi ég og finnst mér ég vera ákaflega lukkuleg með að vera svona mikið elskuð. Þetta er hálf broslegt því í dag er ég laus við öndunarvélina, súrefniskútinn og ég get hóstað og ræskt mig. Ég get örugglega verið nokkuð klár á því að ég er hætt að vera hrædd við súrefnismettunarmæla!