Ég var ótrúlega stressuð yfir því að fara suður, ég loka tilfiningar inni og segi engum að neitt sé að trufla mig og þá bitnar stressið á svefninum. Á nóttunni lá ég andvaka og velti fyrir mér áhyggjum mínum, ég var svo hrædd um að geta ekki verið á þeim stað þar sem ég er vön að vera og við þyrftum að leigja einhverja íbúð og kannski væri sú íbúð með vondum rúmum eða það væri bara eitthvað ógeðfellt við hana, þá er miklu betra að vera heima hjá Ásgeiri og geta kúrt sig í hans fang á nóttunni í góðu rúmi sem ég hef  margoft sofið í áður,  þó það sé á annarri hæð. Einnig hafði ég áhyggjur yfir því að ég væri að gera sömu mistök og ég gerði oft þegar ég var í skóla þá tók ég svo mörg verkefni að mér að ég endaði fárveik. Ég hélt að úthald mitt væri ekki svona gott. 

//I was so incredibly stressed about going to Reykjavik, I hide my feelings and don’t tell anybody what’s bothering me which affects my sleep. At nights I just lay in bed, unable to sleep, worrying about things, worrying about whether I’d be able to stay in the apartment I’m used to stay in, although it’s on second floor, and if not whether we’d have to rent an apartment that might have horrible beds or be in some way unpleasant, rather than being able to sleep at home, in our apartment, lying in Ásgeir’s arms in our good beds that I’ve slept in so many times before. I also worried about whether I was making the same mistakes I often did when I was a student, I took on too many projects at once and ended up becoming ill. I didn’t realise my endurance was this good.
 

| LIFE ISN’T UNFAIR, I JUST DEMAND UNFAIR THINGS FROM LIFE |

Eina nóttina þegar ég var að reyna að búa til plan B bara svona ef allt færi á versta veg. Ég hugsaði hvað ég þráði að vera eins og ég var áður en ég fékk áföllin, þegar ég gat hlaupið ein syngjandi upp í morgunvél og komið til baka með kvöldvélinni ef mig langaði, núna þá væri allt orðið að svo mikil fyrirhöfn og það þarf svo mikið að hafa fyrir mér, ég kæmist ekki fet ef ég væri ein og svo þarf þessi hjólastóll alltaf að fylgja mér, svo þá er betra að keyra og þá er nú betra að pabbi komi líka svo við erum þá orðin þrjú og svo þarf íbúðin helst að vera í lyftuhúsnæði og rúmgóð íbúð svo hjólastóllinn komist fyrir. Um nætur þá verða svona hugsanir að risastórum hnút í maganum á mér og ég fór þá að hugsa um hvað lífið væri nú ósanngjarnt og hvað ég væri óheppin. En þá áttaði ég mig á því að lífið er ekki ósanngjarnt við gerum bara ósanngjarnar kröfur til lífsins. Ég slakaði á kröfunum og stressið hvarf. Ég er heppnasta stelpa í heimi, ég er umkringd öllu því besta fólki sem fyrirfinnst í öllum heiminum, ég á foreldra sem nenna að ferðast með mér og unnusta sem gerir allt hvað hann getur til að auðvelda mér lífið.

//One night I was making a plan B in my mind, what to do if everything would turn out badly. I thought about how I much I wished everything could be as before I got the strokes, when I could jump singing and carefree onto one airplane in the morning and get back on another one the same day if I wanted. Now everything required so much effort, I couldn’t get anywhere alone and I always needed this wheelchair with me, and because of it it’s better to go by car and therefore it’s better if dad comes with us, so we’ve become three people and also it’s better if there’s an elevator in the building and the apartment should be spacious because of the wheelchair. At nights, thoughts like those made my stomach tie up in knots and I started thinking about how unfair life was and how unlucky I felt. But then I realised that life isn’t unfair, we just demand unfair things from life. I let go of those demands and the anxiety disappeared. I’m the luckiest girl in the world, I’m surrounded by all the best people you could find on this planet, I’ve got parents who want to travel with me and a fiancé who does whatever he can to make my life easier. 

Í mínum huga var bara einn risastór sigur unninn í febrúar, það var sigurinn að geta verið í íbúðinni ,,minni“ í Reykjavík þótt hún sé á annari hæð. Þegar Ásgeir var í vinnunni þá gekk ég með stuðning niður 19 tröppur og alla leið út í bíl, ég bjóst við því að verða úrvinda eftir eina ferð en þegar ég fann varla fyrir því þá varð ég viss um að ég kæmist ekki upp þessar 19 tröppur  eftir að ég væri búin að stússast, en það varð svo bara margfallt léttara og ég ekkert þreytt þá varð ég svo innilega glöð, þettta kom mér svo á óvart!

//In my mind there was only one huge victory won in February, and that was to be able to stay in “my” apartment in Reykjavík, although it’s on second floor. When Ásgeir was at work I walked with a little help down 19 steps and all the way to the car. I expected to be exhausted afterwards but when I could hardly feel anything, I still thought to myself that I couldn’t get back up the 19 steps after having been busy in town. However, it was easier than before and I wasn’t tired at all, that was truly surprising and made me so incredibly happy!